Powietrze można wdychać i wydychać tak,

jak się czyta lektury nadobowiązkowe,

wybaczenie skasować i zostawić

w którymś z pociągów do wieczności,

wypłakane oczy i złamane serca

darować i pogrzebać.

Tylko nie te minuty i godziny życia
które nigdy się nie wydarzyły
nieroześmianie serdecznie chichoty

rozchlapywane niechcący dookoła,

małe rozumne spojrzenia,

obecności przyklejonej na zziębnięte dusze

jak rozgrzewający plaser,

i sukienki, która nie zmokła.

Tego darować nie można!

Całe to bogactwo umarło

przez samolubny, chwilowy kaprys 

unieszczęśliwienia jednego człowieka.